Alex Honnold (30) beklimt hier een rotswand van bijna 1.000 meter hoog en hij gebruikt dus geen touwen en geen enkele andere manier om zich te zekeren. Een indrukwekkend en super coole ervaring. Als hij, gedurende de 2,5 uur durende klim één stap verkeerd zet, is hij er geweest. Eén moment van vermoeidheid, één verkeerde inschatting of je voet wél of niet in die scheur zal klemmen en hij valt te pletter. Deze tak van sport heet ‘free soloing’. Hij start zijn klim probleemloos. Maar dan slaat de angst toe.
Bekijk het filmpje en dan praten we verder (4 minuten en 3 trouwens miljoen keer bekeken op YouTube).
Doodsangst
Ok, dus hij staat daar iop die richel en hij is bang. Doodsbang. Misschien is het de psychologische kant van zo’n prestatie die me nog het meest fascineert. Over welke mentale eigenschappen moet je beschikken om deze klim te kunnen volbrengen?! Hoe onderdruk je doodsangst? Een angst die er van nature diep in zit en ook heel gezond is want het hoort je te behoeden voor dit soort ondernemingen. De soort is gemaakt om overleven, niet om zulke risico’s te nemen. Dus je hele systeem komt in verzet. En hoewel hij al duizenden van dit soort gevaarlijke beklimmingen gedaan heeft, bespringt zelfs hem de angst. Ik zit met klamme zweethanden voor het scherm.
Hij kan geen stap verkeerd zetten
Maar hij redt het! En wij willen natuurlijk weten: hóe heeft hij dat gedaan? Alex geeft ons een kijkje in zijn ziel als hij praat over het moment op de richel, waar hij lijkt te bevriezen. De camera registreert het. De cameraman voelt de innerlijke strijd kennelijk goed aan en zegt tegen Alex dat ‘Het ook OK is als hij de expeditie afbreekt’. Maar even later zien we hem toch verder klimmen. Dit is wat hij er achteraf zelf over dat moment zegt:
I decided to embrace the whole experience, embrace the unpleasant parts too.
1.000 meter is wel écht hoog
Omarmen
Hij onthult aan ons zijn grote geheim. Wat maakte, in dat allermoeilijkste moment, dat hij door kon? Dat hij besloot dat de onaangename delen van zijn beklimming er ook bij horen. Sterker nog, pas toen hij dat omarmde kon hij verder. Dat zette me aan het denken. Omhelzen van het stuk dat je echt helemaal niet fijn vindt. Hoewel je geweldig werk hebt, is een deel van dat werk helemaal niet jouw ding. Gelukkig met manlief, maar kan ie dat dopje nou niet op de tandenborstel doen? Leidt het leven ons niet door dezelfde ervaring als waar deze klimmer doorheen gaat? En wat doen wij? Aanvaarden we het, zoals hij doet? Omdat dat de ruimte schept waardoor je je pad verder kunt vervolgen.
Wat vind jij hiervan? Deel het alsjeblieft! Schrijf een commentaar onder dit bericht.
Wat gaat hij doen… door?